Aby powiększyć screenshot'a, należy na niego zwyczajnie kliknąć LPM - po chwili pojawi się on na środku ekranu w pełni majestatu :)
Ćwiczenie 1.1: ,,Programming is COOL." - czyli mój pierwszy program w C:Ćwiczenie 1.2:
Spróbuj sprawdzić, co się stanie, gdy w argumencie funkcji printf wystąpi sekwencja \c, w której c jest dowolnym znakiem różnym od wyżej wymienionych.
W moim przypadku nic się nie stało, być może dlatego, że książka ma swoje lata i mój kompilator po prostu nie zwraca na to uwagi (albo ja nie rozumiem polecenia), napiszę niebawem o co dokładnie chodzi.
Fahrenheit'y & Celsjusze (ver. 2, pętla WHILE):
To samo co ver.1, tyle, że kod zapisany z minimalną zmianą.
To samo co ver.1, tyle, że kod zapisany z minimalną zmianą.
Ćwiczenia 1.3 & 1.4 w jednym:
1.3) Zmień program przekształcania temperatur tak, aby wypisywał również nagłówek zestawienia.
1.4) Napisz program wypisujący zestawienie temperatur w skali Celsjusza i ich odpowiedników w skali Fahrenheit'a
Fahrenheit'y & Celsjusze (ver. 3, pętla FOR):
Objaśnienie - w okrągłych nawiasach po ,,for" występują 3 części oddzielone srednikami.
fahr = 0 (pierwsza cz.) - istotna tylko raz przed wejściem do pętli, określa po prostu od jakiej wartości zmiennej pętla ma zacząć
fahr <= 300 (druga cz.) - warunek sterujący powtarzaniem pętli (czyli dopóki TEN warunek nie zostanie spełniony to pętla będzie się dalej.. zapętlać ;))
fahr = fahr + 20 (trzecia cz.) - zwiększa wartość zmiennej a potem podczas kolejnego zatoczenia pętli POPRZEDNI WARUNEK jest porównywany z tą częścia i w przypadku prawdy - pętla dalej toczy swoje monotonne życie (,,w kółko to samo" chciałoby się powiedzieć ;P), a w przypadku fałszu pętla kończy swój nędzny żywot.
Oczywiście można pisać więcej poleceń, które mają zostać wykonane przed lub po jednym zapętleniu, w programowaniu nie ogranicza nas nic oprócz naszej własnej wyobraźni (no i wiedzy z programowania ;p).
Ćwiczenie 1.5:
Zmień program przekształcania temperatur tak, aby wypisywał zestawienie w odwrotnej kolejności, to znaczy od 300 stopni do zera.
1) kod
(chwilowy problem, po jego rozwiązaniu zamieszczę screeny)
2) rezultat - jak wyżej...
Wejście i wyjście znakowe:
Zaczynamy używać 2 nowych instrukcji: x = getchar() i putchar(x).
W skrócie..
- pierwsza istnieje bez drugiej
- druga nie istnieje bez pierwszej
- oddzielnie guzik nam dają
- obydwie naraz dają konkretny efekt :P
Jest jeszcze jedna sprawa.. CO TO ZA TAJEMNICZA STAŁA SYMBOLICZNA ,,EOF"???
W naszej książce niestety nie raczą podzielić się tą informacją, więc muszę się sam spytać wujka Google.
(Po długiej i zażartej dyskusji z wujkiem...)
Hmm.. wygląda na to, że aby uzyskać tą ,,stałą symboliczną EOF" należy kliknąć po kolei Ctrl+Z a następnie Enter, wtedy wyskoczy nam napis ,,Process exited normally" i jesteśmy w domu, nie trzeba zamykać okienka CMD (tego czarnego w którym uruchamiamy napisany przez nas program) za pomocą Escape'a czy ręcznego zamknięcia myszką.
A tutaj mamy to samo, tyle, że napisane w skróconej wersji (bardziej profesjonalnie :-F )
Zwróćcie uwagę, że c = getchar() jest teraz argumentem funkcji WHILE.
Ćwiczenie 1.6
Sprawdź, że wyrażenie getchar() != EOF może mieć wartość 0 lub 1.
,,!=" znaczy ,,nie równa się"
Ćwiczenie 1.7
Napisz program wypisujący wartość stałej symbolicznej EOF.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz